ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΜΙΝΩΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ. Ο ΧΡΟΝΟΣ
Κοίταξα μες στο μέλλον τους μήνες και τα χρόνια
που ξανά θα γυρίσουνε χωρίς εμένα
και δαγκώθηκα τόσο βαθιά
που αργά το αίμα μου ένιωσα ν' αναβλύζει ψηλά
και να στάζει απ' το μέλλον μου.
Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί, Τα Πάθη, Ιστ΄
που ξανά θα γυρίσουνε χωρίς εμένα
και δαγκώθηκα τόσο βαθιά
που αργά το αίμα μου ένιωσα ν' αναβλύζει ψηλά
και να στάζει απ' το μέλλον μου.
Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί, Τα Πάθη, Ιστ΄
Άκουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Οδυσσέα Ελύτη, H Μαρίνα των βράχων
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Οδυσσέα Ελύτη, H Μαρίνα των βράχων
Από το πολύ να μη σκέπτομαι τίποτα και να μη συγκινούμαι από τίποτα, ξεθάρρεψε ο χρόνος και μ’ απόλυσε καταμεσής του Κρητικού πελάγους.
Έγινα χιλιάδων ετών και ήδη χρησιμοποιώ τη μινωική γραφή με τόση άνεση που ο κόσμος απορεί και πιστεύει στο θαύμα. Το ευτύχημα είναι ότι δεν καταφέρνει να με διαβάσει. Οδ. Ελύτη, Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, Πέμπτη, 7Μ |
Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ΄ ακλουθούν κορίτσια κυανά Κι αλογάκια πέτρινα. Με τον τροχίσκο του ήλιου στο πλατύ μέτωπο. Γενεές μυρτιάς μ’ αναγνωρίζουν Από τότε που έτρεμα στο τέμπλο του νερού Άγιος, άγιος φωνάζοντας. Ο νικήσαντας τον Άδη και τον Έρωτα σώσαντας Αυτός ο Πρίγκιπας των Κρίνων είναι. Κι από κείνες πάλι τις πνοές της Κρήτης Μια στιγμή ζωγραφιζόμουν. Για να λάβει ο κρόκος από τους αιθέρες δίκαιο. Στον ασβέστη τώρα τους αληθινούς μου Νόμους κλείνω κι εμπιστεύομαι. Οδυσσέας Ελύτης, ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, ΤΑ ΠΑΘΗ, ΙΗ΄ |
Άνεμοι γέροντες γενειοφόροι των παλαιών μου θαλασσών
φρουροί και κλειδοκράτορες εσείς που κατέχετε το μυστικό
σύρετέ μου στα μάτια ένα δελφίνι Στα μάτια ένα δελφίνι
συρετέ μου να 'ναι ταχύ, κι ελληνικό, και να 'ναι η ώρα έντεκα!
…………
Άνεμοι γέροντες γενειοφόροι των παλαιών μου θαλασσών φρουροί
και κλειδοκράτορες εσείς που κατέχετε το μυστικό στην καρδιά την Τρίαινα
χτυπήσετέ μου και σταυρώσετέ μου την με το δελφίνι Το σημείο που είμαι:
αλήθεια ο ίδιος με την πρώτη νεότητα ν' ανεβώ στο γλαυκό τ' ουρανού -
κι εκεί να εξουσιάσω!
Οδ. Ελύτης,Άξιον εστί, Τα πάθη, ΙΒ΄
Ιερό κορυφής στο Γιούχτα
Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος.
Οδ. Ελύτης, Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», Ε΄, 1-4. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 145.
Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος.
Οδ. Ελύτης, Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», Ε΄, 1-4. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 145.
Ο Γιούχτας (από το Φουρνί)
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Οδ. Ελύτης, Μονόγραμμα
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Οδ. Ελύτης, Μονόγραμμα
Το ενδόμυχο φως που ασπρογαλιάζει
κατ' εικόνα και ομοίωση του απείρου
τα χωρίς εκμαγείο βουνά που βγάζουν
απαράλλαχτες όψεις του αιωνίου
ΤΑ ΒΟΥΝΑ με την οίηση των ερειπίων
το βουνά τα βαρύθυμα, τα μαστοφόρα
τα βουνά τα σαν ύφαλα μιας οπτασίας
τα κλεισμένα ολούθε και τα σαραντάπορα
Οδ. Ελύτης,Άξιον εστί, Δοξαστικόν
κατ' εικόνα και ομοίωση του απείρου
τα χωρίς εκμαγείο βουνά που βγάζουν
απαράλλαχτες όψεις του αιωνίου
ΤΑ ΒΟΥΝΑ με την οίηση των ερειπίων
το βουνά τα βαρύθυμα, τα μαστοφόρα
τα βουνά τα σαν ύφαλα μιας οπτασίας
τα κλεισμένα ολούθε και τα σαραντάπορα
Οδ. Ελύτης,Άξιον εστί, Δοξαστικόν
Σπήλαιο Σκοτεινού
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και πού τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.
Οδυσσέας Ελύτης. Το μονόγραμμα (1971)
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και πού τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.
Οδυσσέας Ελύτης. Το μονόγραμμα (1971)
Γράφω σημαίνει συναρμολογώ τα όνειρα. Σημαίνει ζω
την ουτοπία να πλευρίσω το απρόσιτο.
Με παράλογο πάθος να χαρτογραφήσω την άβυσσο.
Σημαίνει εκτίω την ειρκτή μου.
Σημαίνει κατεβαίνω χωρίς απελπισία
στο δικό μου Μινώταυρο
που με ονειρεύεται.
Και πριν με καταπιεί
με εικονίζει
που τον εικονίζω.
Μανόλης Πρατικάκης, Ο μεγάλος ξενώνας
την ουτοπία να πλευρίσω το απρόσιτο.
Με παράλογο πάθος να χαρτογραφήσω την άβυσσο.
Σημαίνει εκτίω την ειρκτή μου.
Σημαίνει κατεβαίνω χωρίς απελπισία
στο δικό μου Μινώταυρο
που με ονειρεύεται.
Και πριν με καταπιεί
με εικονίζει
που τον εικονίζω.
Μανόλης Πρατικάκης, Ο μεγάλος ξενώνας
Η ΑΛΛΗ ΓΗ
«ιδού ποιώ τα έσχατα ως τα πρώτα»
Θα δεις τις νύχτες ξαναγυρίζουν
τις ημέρες να ξαναγυρίζουν
θα ψαύσεις τις ξένες αναμνήσεις χαραγμένες στην πέτρα
ανεβαίνοντας τα σκαλιά κατεβαίνοντας τα σκαλιά
μέσα στα σκοτάδια που αναπολούν τις χαμένες ζωές
που σήμερα ζουν με χρώματα ξεφτισμένα με όγκους σπασμένους
ερείπια παιχνίδια της φαντασίας
Παριζιάνες και Πρίγκιπες και θεές των όφεων
αρμονίες θαμμένες.
….
Και θα δεις τις φωτιές τους σεισμούς την καταστροφή
Και θα μείνεις χιλιάδες χρόνια κάτω απ’ το χώμα
Και θα ζήσεις την αναμονή
Περιμένοντας τα χέρια που θα σε ξεθάψουν.
Με την ανάμνηση των Ίκαρων και των Δαιδάλων
και με τη γνώση της καταστροφής
…..
Μηνά Δημάκη, Ανθολόγιο στην ποίησή του
(επιμέλεια Αντώνης Σανουδάκης –Σανούδος)
«ιδού ποιώ τα έσχατα ως τα πρώτα»
Θα δεις τις νύχτες ξαναγυρίζουν
τις ημέρες να ξαναγυρίζουν
θα ψαύσεις τις ξένες αναμνήσεις χαραγμένες στην πέτρα
ανεβαίνοντας τα σκαλιά κατεβαίνοντας τα σκαλιά
μέσα στα σκοτάδια που αναπολούν τις χαμένες ζωές
που σήμερα ζουν με χρώματα ξεφτισμένα με όγκους σπασμένους
ερείπια παιχνίδια της φαντασίας
Παριζιάνες και Πρίγκιπες και θεές των όφεων
αρμονίες θαμμένες.
….
Και θα δεις τις φωτιές τους σεισμούς την καταστροφή
Και θα μείνεις χιλιάδες χρόνια κάτω απ’ το χώμα
Και θα ζήσεις την αναμονή
Περιμένοντας τα χέρια που θα σε ξεθάψουν.
Με την ανάμνηση των Ίκαρων και των Δαιδάλων
και με τη γνώση της καταστροφής
…..
Μηνά Δημάκη, Ανθολόγιο στην ποίησή του
(επιμέλεια Αντώνης Σανουδάκης –Σανούδος)
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥ
Απ’ όταν ο Θησέας σκότωσε τον Μινώταυρο
ο λαβύρινθος εγκαταλείφτηκε, απολύθηκαν οι φύλακες
με τον καιρό γκρεμίστηκε η οροφή του
βγήκαν στο φως οι τρομεροί διάδρομοι
οι αίθουσες για τα βασανιστήρια, την ανθρωποφαγία
οι στοές με τις κρυμμένες εφευρέσεις
τους καταχωνιασμένους θησαυρούς
πέσανε οι τοίχοι, μείναν μόνο τα χνάρια
από περίπλοκα χαράγματα πάνω στη γη.
Όμως προσομοιώσεις λαβυρίνθων, σκοτεινές κατασκευές
δεν έπαψαν να χτίζονται με νέα υλικά
με καινούργια τέρατα, θύματα, ήρωες, ηγεμόνες,
φτιάχνονται προπαντός λαβύρινθοι με λέξεις
κάθε χρονιά μπαίνουν μέσα τους νέες φουρνιές
αγόρια και κορίτσια, με φόβο μαζί κι αψηφισιά
για τις παγίδες, τις καταπακτές, τ’ αδιέξοδα
φιλοδοξώντας να ξαναπλάσουν και να παίξουν
το παλιό δράμα προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα
δίνοντας στους κύριους ρόλους τα ίδια ονόματα
Μίνωας, Πασιφάη, Μινώταυρος, Αριάδνη,
Δαίδαλος, Ίκαρος, Θησέας.
Tίτος Πατρίκιος
Απ’ όταν ο Θησέας σκότωσε τον Μινώταυρο
ο λαβύρινθος εγκαταλείφτηκε, απολύθηκαν οι φύλακες
με τον καιρό γκρεμίστηκε η οροφή του
βγήκαν στο φως οι τρομεροί διάδρομοι
οι αίθουσες για τα βασανιστήρια, την ανθρωποφαγία
οι στοές με τις κρυμμένες εφευρέσεις
τους καταχωνιασμένους θησαυρούς
πέσανε οι τοίχοι, μείναν μόνο τα χνάρια
από περίπλοκα χαράγματα πάνω στη γη.
Όμως προσομοιώσεις λαβυρίνθων, σκοτεινές κατασκευές
δεν έπαψαν να χτίζονται με νέα υλικά
με καινούργια τέρατα, θύματα, ήρωες, ηγεμόνες,
φτιάχνονται προπαντός λαβύρινθοι με λέξεις
κάθε χρονιά μπαίνουν μέσα τους νέες φουρνιές
αγόρια και κορίτσια, με φόβο μαζί κι αψηφισιά
για τις παγίδες, τις καταπακτές, τ’ αδιέξοδα
φιλοδοξώντας να ξαναπλάσουν και να παίξουν
το παλιό δράμα προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα
δίνοντας στους κύριους ρόλους τα ίδια ονόματα
Μίνωας, Πασιφάη, Μινώταυρος, Αριάδνη,
Δαίδαλος, Ίκαρος, Θησέας.
Tίτος Πατρίκιος
O KATAΠONTIΣMOΣ TOY IKAΡOY
Όταν βγήκανε την επομένη
οι πτέρυγες στην άμμο,
βρέθηκαν προ απροόπτου οι ερευνητές.
Τέτοιο θεόρατο πουλί-
μυστήριο είπαν,
Φάρσα! Κι οι οιωνοί δεν είναι
της επιστήμης αντικείμενο.
Μορφάζουν οι δύσπιστοι,
σπάζοντας το στενό κλοιό.
Μες στων ψιθύρων τους τις δεισιδαιμονίες
ήτανε σίγουροι αυτοί
Και τράβηξαν για τα ρηχά.
Ήσανε σίγουροι και ξέραν
πώς να διαβάσουν τον καιρό
και τις απρόοπτες θεομηνίες.
Ήσανε σίγουροι αυτοί
πως οι σοδειές θα παν καλά.
Αρκούν για φέτος οι θυσίες.
Τα πόδια ως τον αστράγαλο,
Και τα μαντήλια σκύβοντας
μούσκευαν στο κύμα
κι αγνάντευαν:
πότε τους γλάρους
να κλωσούν στα βραχονήσια,
πότε μακριά, κατά την Πάτμο,
τη σκοτεινή όψη του πελάγους.
Δημήτρης Παϊβανάς
Όταν βγήκανε την επομένη
οι πτέρυγες στην άμμο,
βρέθηκαν προ απροόπτου οι ερευνητές.
Τέτοιο θεόρατο πουλί-
μυστήριο είπαν,
Φάρσα! Κι οι οιωνοί δεν είναι
της επιστήμης αντικείμενο.
Μορφάζουν οι δύσπιστοι,
σπάζοντας το στενό κλοιό.
Μες στων ψιθύρων τους τις δεισιδαιμονίες
ήτανε σίγουροι αυτοί
Και τράβηξαν για τα ρηχά.
Ήσανε σίγουροι και ξέραν
πώς να διαβάσουν τον καιρό
και τις απρόοπτες θεομηνίες.
Ήσανε σίγουροι αυτοί
πως οι σοδειές θα παν καλά.
Αρκούν για φέτος οι θυσίες.
Τα πόδια ως τον αστράγαλο,
Και τα μαντήλια σκύβοντας
μούσκευαν στο κύμα
κι αγνάντευαν:
πότε τους γλάρους
να κλωσούν στα βραχονήσια,
πότε μακριά, κατά την Πάτμο,
τη σκοτεινή όψη του πελάγους.
Δημήτρης Παϊβανάς
Ένιωσα μέσα μου βαθιά, τα φτερά ενός μυστικού αετού
Να ανυψώνονται από την παιδικότητα στην εφηβεία;
Όμως εγώ, που έζησα το τέλος του παλαιού κόσμου,
Είδα το Λαβύρινθο να ανατέλλει σαν άστρο της αυγής
Για να φωτίσει τη νέα εποχή.
Είδα τη δύναμη της νόησης,
Το θησαυροφυλάκιο της γνώσης,
Την άκρα προσπάθεια να καθοδηγούν
Τον ανθρώπινο μόχθο για να γεννήσουν θαύματα.
Στη χώρα αυτή, που οι θεοί έπλασαν σαν το καράβι
Ου πάμφωτο αρμενίζει στο κέντρο της θάλασσας,
Εγώ, ο Ίκαρος από την Κνωσό, είδα και έζησα
Το θαύμα της δημιουργίας.
Στέλλα Δ. Χρυσουλάκη, Εγώ ο Ίκαρος
ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ
Ακουγα τους βρυχηθμους
η καυτη ανασα του λυσσασμενου κτηνους
μου εκαιγε την πλατη,
ημουν μεσα στον λαβυρινθο
αναμεσα στην σαρκα και στο πνευμα
στους δαιδαλους της σκεψης που μπερδευει
και δεν με τρομαζε το τερας
ηξερα πώς να παιζω με τους ταυρους
να χορευω στα γυαλιστερα τους κερατα
και να τους απλωνω βρεγμενους και γυαλιστερους
πανω στο χαρτι,
ουτε για τον μιτο ανησυχουσα
πολλες φορες ειχα μπλεχτει με τα νηματα του παντα
και δεν με τρομαζε αλλο το ποτε.
Όχι, γνωριζα καλα πως άλλο ηταν εδώ το στοιχημα.
Κι ενώ ο Μινωταυρος επαιρνε φορα να ορμησει
κι η απουσια ετρωγε τα κουφαρια των συντροφων
και πανω στο καραβι οι ναυτες επαιζαν το τελος στα χαρτια
εγω ο Θησεας
αφεθηκα επιτελους στην ροη.
Και τοτε ξαφνικα κλεισαν οι κυκλοι.
Κι εγω ξεκινησα για να σε βρω.
Χλόη Κουτσουμπέλη
Ακουγα τους βρυχηθμους
η καυτη ανασα του λυσσασμενου κτηνους
μου εκαιγε την πλατη,
ημουν μεσα στον λαβυρινθο
αναμεσα στην σαρκα και στο πνευμα
στους δαιδαλους της σκεψης που μπερδευει
και δεν με τρομαζε το τερας
ηξερα πώς να παιζω με τους ταυρους
να χορευω στα γυαλιστερα τους κερατα
και να τους απλωνω βρεγμενους και γυαλιστερους
πανω στο χαρτι,
ουτε για τον μιτο ανησυχουσα
πολλες φορες ειχα μπλεχτει με τα νηματα του παντα
και δεν με τρομαζε αλλο το ποτε.
Όχι, γνωριζα καλα πως άλλο ηταν εδώ το στοιχημα.
Κι ενώ ο Μινωταυρος επαιρνε φορα να ορμησει
κι η απουσια ετρωγε τα κουφαρια των συντροφων
και πανω στο καραβι οι ναυτες επαιζαν το τελος στα χαρτια
εγω ο Θησεας
αφεθηκα επιτελους στην ροη.
Και τοτε ξαφνικα κλεισαν οι κυκλοι.
Κι εγω ξεκινησα για να σε βρω.
Χλόη Κουτσουμπέλη
Να γιατί γράφω.
Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.
Οδυσσέας Ελύτης Πρώτα-πρώτα», Ζ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 142
Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.
Οδυσσέας Ελύτης Πρώτα-πρώτα», Ζ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 142
- Ανεπαίσθητα νήματα κρατούν την κούνια σου
αιώνια ταλάντωση ανάμεσα σε χαρά και θλίψη
αιωρείσαι ατέλειωτα μέσα στους αιώνες
με μόνη συντροφιά την παλινδρομική κίνηση των άστρων
πίσω μπρος στο ροδάκινο του έρωτα
μπρος πίσω στο δαμάσκηνο της απελπισίας
ακέφαλη ισορροπίστρια, χορεύτρια, ακροβάτισσα
μικρή γυναίκα του Μουσείου
ποιήτρια του απείρου
ερωτευμένη,
χωρίς την αγάπη σου κοντά. - ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
Η αιώρα (Μουσείο Ηρακλείου 9.10.2010)
Ο δίσκος της Φαιστού
Σε έφερε
μια δίνη των καιρών
σε άγνωστη πτήση σου
στους κύκλους των μαιάνδρων.
Πεσμένα ακόμα τα φτερά σου
βυθισμένα
στο χώμα του πηλού.
Σκυμμένοι απάνω σου
οι τεχνικοί
μετράνε τις αναπνοές,
τους χτύπους της καρδιάς,
μέσα από μισόλογα,
φράσεις κοφτές
μιας άγνωστης γλώσσας
που ψελλίζεις.
Νεκρός ο μουσικός
κι εσύ ακόμα ν΄ απαντήσεις.
Και μένουν αδιάβαστες
οι μουσικές,
ο ύμνος
κι οι ψυχές.
Κι όμως,
μια πτήση καλοτάξιδη
ήθελες να κάνεις.
Γιακουμάκη Μαρία (αδημοσίευτο)
Σε έφερε
μια δίνη των καιρών
σε άγνωστη πτήση σου
στους κύκλους των μαιάνδρων.
Πεσμένα ακόμα τα φτερά σου
βυθισμένα
στο χώμα του πηλού.
Σκυμμένοι απάνω σου
οι τεχνικοί
μετράνε τις αναπνοές,
τους χτύπους της καρδιάς,
μέσα από μισόλογα,
φράσεις κοφτές
μιας άγνωστης γλώσσας
που ψελλίζεις.
Νεκρός ο μουσικός
κι εσύ ακόμα ν΄ απαντήσεις.
Και μένουν αδιάβαστες
οι μουσικές,
ο ύμνος
κι οι ψυχές.
Κι όμως,
μια πτήση καλοτάξιδη
ήθελες να κάνεις.
Γιακουμάκη Μαρία (αδημοσίευτο)
πριγκίπισσα
Στον τάφο μια πριγκίπισσα φορτωμένη στολίδια
κοίταζε το πρόσωπό της στον καθρέπτη.
Όλα τα διέσωσε ο χρόνος.
Εκτός από εκείνην.
Γιακουμάκη Μαρία (αδημοσίευτο)
Στον τάφο μια πριγκίπισσα φορτωμένη στολίδια
κοίταζε το πρόσωπό της στον καθρέπτη.
Όλα τα διέσωσε ο χρόνος.
Εκτός από εκείνην.
Γιακουμάκη Μαρία (αδημοσίευτο)
κρανίο
Ένα γυμνό κρανίο
άνοιξε το πικρό του χαμόγελο
στον ίσκιο μιας ελιάς.
Όταν κατάλαβε
ότι ο παράδεισος είναι ανύπαρκτος,
έλπισε στη σκαπάνη του αρχαιολόγου,
να κερδίσει την αιωνιότητα.
Τώρα μηρυκάζει τη μοναξιά του
στις αποθήκες ενός μουσείου.
Γιακουμάκη Μαρία (αδημοσίευτο)
Ένα γυμνό κρανίο
άνοιξε το πικρό του χαμόγελο
στον ίσκιο μιας ελιάς.
Όταν κατάλαβε
ότι ο παράδεισος είναι ανύπαρκτος,
έλπισε στη σκαπάνη του αρχαιολόγου,
να κερδίσει την αιωνιότητα.
Τώρα μηρυκάζει τη μοναξιά του
στις αποθήκες ενός μουσείου.
Γιακουμάκη Μαρία (αδημοσίευτο)
επιστροφή
Όταν η βαριά ταφόπλακα
άφησε τον τελευταίο χτύπο της,
το κορμί επέστρεψε στη φθορά.
Σώπασε αιώνια, γιατί είχε πολλά να πει.
Kόκαλα κολλημένα στο χώμα,
χώμα πια και τα ίδια,
αδύναμα,
αρπάχτηκαν βίαια με τη νεκρική χύτρα τους
για την αίθουσα ενός μουσείου.
Tους δανείσανε ζωή για ένα διάστημα του χρόνου
Και τους όρισαν να περάσουν μ’ αυτή το κατώφλι της αιωνιότητας.
Δε φαντάστηκαν ποτέ τη φιλοδοξία ενός αρχαιολόγου.
Γιακουμάκη Μαρία (αδημοσίευτο)
Όταν η βαριά ταφόπλακα
άφησε τον τελευταίο χτύπο της,
το κορμί επέστρεψε στη φθορά.
Σώπασε αιώνια, γιατί είχε πολλά να πει.
Kόκαλα κολλημένα στο χώμα,
χώμα πια και τα ίδια,
αδύναμα,
αρπάχτηκαν βίαια με τη νεκρική χύτρα τους
για την αίθουσα ενός μουσείου.
Tους δανείσανε ζωή για ένα διάστημα του χρόνου
Και τους όρισαν να περάσουν μ’ αυτή το κατώφλι της αιωνιότητας.
Δε φαντάστηκαν ποτέ τη φιλοδοξία ενός αρχαιολόγου.
Γιακουμάκη Μαρία (αδημοσίευτο)
Έζησα με το παιδικό μου σώμα παγιδευμένο αλλά το πνεύμα ελεύθερο, γενναίο και δυνατό, να ταξιδεύει στον απέραντο ωκεανό του ουρανού για να εξερευνήσει τις μυστηριώδεις περιοχές του χρόνου και του χώρου.
Δεν ονειρεύτηκα άλλο παρά ν’ ανοίξω τα φτερά μου για τη χώρα των ανέμων όπου οι μεταμορφώσεις του Γαλαξία περιφρονούν τους νόμους της βαρύτητας.
Στέλλα Δ. Χρυσουλάκη, Εγώ ο Ίκαρος
Δεν ονειρεύτηκα άλλο παρά ν’ ανοίξω τα φτερά μου για τη χώρα των ανέμων όπου οι μεταμορφώσεις του Γαλαξία περιφρονούν τους νόμους της βαρύτητας.
Στέλλα Δ. Χρυσουλάκη, Εγώ ο Ίκαρος
Θα ήθελα να έβλεπα αυτούς τους μικρούς που θα ‘ρθουν στον κόσμο μετά από μένα. Όμως ο μόνος τόπος που κανείς ταξιδιώτης δεν μπόρεσε να επισκεφτεί είναι ο χρόνος. Κι αφού το παρελθόν αφήνει μόνο ίχνη, κάποιοι ίσως στο μέλλον αναγνωρίσουν τα πατήματα που κι εγώ θα αφήσω πάνω στη γη.
Στέλλα Χρυσουλάκη, Εγώ, ο Ίκαρος
Στέλλα Χρυσουλάκη, Εγώ, ο Ίκαρος